W jednym z pierwszych tygodni izolacji usłyszałam, chyba w radiowej rozmowie, taką historię: osoby o zdiagnozowanej depresji pytane przez swoich terapeutów o samopoczucie w czasie pandemii odpowiadały (często ze zdziwieniem), że mają się dobrze, nawet lepiej niż zwykle.
Tak, jakby dzięki ogólnospołecznym ograniczeniom malał kontrast między nimi a rozpędzonym, rozkrzyczanym światem. Tak, jakby poczucie niedopasowania stawało się mniej dokuczliwe.
W polskich dyskusjach o projektowaniu często powraca wątek tożsamości. Można w nich wyczuć pragnienie „polskiego dizajnu”, który byłby pojęciem i zjawiskiem tak wyrazistym jak dizajn skandynawski czy japoński. Czy to w ogóle ma sens?
© 2024 Materialiści / blog o dizajnie i kulturze materialnej. All rights reserved.
Theme by Anders Norén.
