W jednym z pierwszych tygodni izolacji usłyszałam, chyba w radiowej rozmowie, taką historię: osoby o zdiagnozowanej depresji pytane przez swoich terapeutów o samopoczucie w czasie pandemii odpowiadały (często ze zdziwieniem), że mają się dobrze, nawet lepiej niż zwykle.
Tak, jakby dzięki ogólnospołecznym ograniczeniom malał kontrast między nimi a rozpędzonym, rozkrzyczanym światem. Tak, jakby poczucie niedopasowania stawało się mniej dokuczliwe.
Materialiści i prezenty to temat skomplikowany. Wbrew pozorom nie wystarczy zasypać ich przedmiotami, bo nie o posiadanie chodzi, a o konkretne bodźce, które zachęcają nie tylko do patrzenia, ale i do myślenia. Jednym zdaniem: przedmioty – TAK! Tylko które?
Studio Szpunar, Lustro
Od przedmiotów codziennego użytku oczekujemy, że – zgodnie z samym określeniem – będą przede wszystkim użyteczne. Mogą też oczywiście dobrze wyglądać i pełnić funkcję dekoracyjną, ale przede wszystkim nie powinny przeszkadzać, wytrącać z porannego pośpiechu, wewnętrznego monologu albo – i tak już przeładowanego – planu zadań do wykonania.
Najlepiej kiedy wszystko – i szklanka, i śrubka, i tysiąc innych niewidocznych trybików naszej codzienności – jest na tak zwanym swoim miejscu. Rolą mistrzów drugiego planu jest dyskretne stanie i czekanie, a w razie potrzeby – uczynne wypełnianie obowiązków.
Nie tym razem.
Skupieni na patriotycznie zabarwionej dyskusji, czy dizajn > design, chyba nie zawsze i nie wszyscy rozumiemy jego istotę. Agnieszka Jacobson-Cielecka regularnie dzieli się w wywiadach wrażeniem, że słowo „dizajnerski” używane i rozumiane jest często jako synonim do „zajebisty”. To językowe nieporozumienie oddala nas od rzeczywistej wartości dizajnu, a zarazem utrwala w potocznej opinii to, czym dizajn na pewno nie jest.
Miło, kiedy produkt mówi coś więcej niż tylko „kup mnie!”. Kiedy zachęca, żeby docenić to, co już jest, a nie biegać w kółko za następną i kolejną nowością. Miło, kiedy marka namawia do zmiany myślenia.
Nie tak dawno pisałam o świetnej inicjatywie brytyjskiego rządu, a już pojawił się kolejny dowód na to, że Wyspiarze nie mają sobie równych w cierpliwym wyjaśnianiu, na czym polega dizajn i w jaki sposób generuje wartości – dla społeczeństwa, przedsiębiorców, etc.
Dizajn w medycynie to poligon, na którym kompetencje przydatne w pracy każdego projektanta: uważna obserwacja, trafna analiza, empatia i orientacja na potrzeby końcowego użytkownika (w tym przypadku pacjenta) są intensywnie szlifowane na każdym kroku, z korzyścią dla kolejnych realizacji, niekoniecznie na medycznym polu.
Mniej więcej 10 lat temu przeciętny Polak pytany przez ankietera opinii społecznej o rolę ekologii, obruszał się: Ja nie mam pieniędzy na ekologię! A na usprawiedliwienie dodawał: Będę ekologiczny, jak będę bogaty. Podobnie jest dzisiaj z powszechnym odbiorem dizajnu. Panuje przekonanie, że sprawa dotyczy nielicznych: albo najzamożniejszych, albo nieco zwariowanych wielbicieli gadżetów.
10 zasad dobrego dizajnu opracowane przez Dietera Ramsa, niemieckiego projektanta, jedną z ikon współczesnego wzornictwa. Klasyk wśród definicji i cytatów.
fragment plakatu Objectified
Co sprawia, że ekscytujemy się nowymi wynalazkami technologicznymi? Z jakiego powodu poddajemy się obsesji na punkcie 50-letniego krzesła ze sklejki? Co mówi o nas skłonność do gromadzenia przedmiotów i czy aby na pewno bezwarunkowo ich potrzebujemy?
Materialistów łączy przekonanie, że droga do szczęścia (a przynajmniej dobrego samopoczucia) może prowadzić przez przedmioty. Założenie pozostaje aktualne, zmienia się jego wydźwięk. Materialiści, z myślą o których powstała ta strona, wykorzystują przedmioty nie po to, żeby imponować światu, ale żeby go poprawiać.
© 2024 Materialiści / blog o dizajnie i kulturze materialnej. All rights reserved.
Theme by Anders Norén.
